Σε δύο μέρες από σήμερα, την Παρασκευή 1η Ιουνίου, είναι η «Ημέρα Αμαλίας» για όλα τα blogs και όλους τους bloggers της χώρας: είναι η μέρα της Αμαλίας Καλυβινού, που πάλεψε επί 22 χρόνια με τον καρκίνο, από τον οποίο μόλις πριν από πέντε χρόνια έμαθε ότι πάσχει, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή δεκάδες γιατροί έλεγαν ότι πρόκειται απλώς για ιδιοπάθεια, ένας χρόνιος πόνος που δεν μπορούσε να εξηγηθεί.
Η Αμαλία Καλυβινού έφυγε την Παρασκευή τα ξημερώματα, ύστερα από νοσηλεία μερικών ημερών. Ένας καλοήθης όγκος στο πόδι της- ένα νευρίνωμα- δεν διαγνώστηκε και δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ, με αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε καρκίνο που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του ποδιού της. Από το 1984, όταν ήταν μόλις 8 χρόνων, μέχρι το 2001 είχε επισκεφθεί δεκάδες γιατρούς για τους αφόρητους πόνους στο πόδι της. Για 17 ολόκληρα χρόνια κανείς δεν μπορούσε να κάνει τη διάγνωση που θα τη γλίτωνε από πόνο, δεκάδες εισαγωγές στα νοσοκομεία, δεκάδες επεμβάσεις και τελικά θα της έσωζε τη ζωή.
Το τελευταίο διάστημα η Αμαλία έδινε μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα- 47 όγκους είχαν εντοπίσει οι γιατροί στους πνεύμονές της.
Πριν από ενάμιση χρόνο έφτιαξε ένα blog, όπου μοιράστηκε όλο τον πόνο της ζωής της και περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τις εξετάσεις και τους γιατρούς που μιλούσαν για «ιδιοπάθεια».
«Εξαιτίας σου, γιατρέ μου, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω στερηθεί ταξίδια, δεν φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μία σφραγίδα», έγραφε στις 7 Απριλίου η 30χρονη φιλόλογος, στο http://fakellaki.blogspot.com.
Γραφειοκρατία
Όταν διαγνώστηκε ο καρκίνος, η Αμαλία «λυτρώθηκε» από την αγωνία αλλά δεν γλίτωσε από τη γραφειοκρατία. Όπως έγραφε στο blog της, «πήρα ό,τι χημειοθεραπεία υπάρχει και δεν υπάρχει, χωρίς αποτέλεσμα. Η κατάστασή μου επιδεινωνόταν συνεχώς: στον θώρακά μου μέσα, κάπου ανάμεσα στους δεκάδες όγκους, διακρινόταν λίγος πνεύμονας, τον οποίο και χρησιμοποιούσα για να αναπνέω υποτυπωδώς. Κάπου στα τέλη του 2006, οι γιατροί μου στο Ερρίκος Ντυνάν βρήκαν ένα φάρμακο που κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο στο εξωτερικό και που ενδεχομένως θα μου έδινε κάποιες ελπίδες. Μετά κόπων και βασάνων, μετά δύο και πλέον- δυνητικά θανατηφόρους- μήνες γραφειοκρατίας, δικαιολογητικά για τον ΕΟΦ και το ΙΚΑ, πήρα την πολυπόθητη έγκριση για τις τρεις πρώτες δόσεις του φαρμάκου, αφού πρώτα ο γιατρός μου αναγκάστηκε να ξεχάσει τη δουλειά του για ώρες ολόκληρες και να κάνει τον γραφιά, προκειμένου να φτιάξει τον τόμο δικαιολογητικών που «χρειάζονταν» οι απανταχού καρεκλοκένταυροι για να δικαιολογήσουν τον μισθό τους...
Κάποτε πήρα το φάρμακο και η κατάστασή μου άρχισε να αντιστρέφεται. Οι πόνοι ελαττώθηκαν σημαντικά, η αναπνοή μου έγινε ευκολότερη, οι αντοχές μου αυξήθηκαν. Οι εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά μείωση του μεγέθους των όγκων! Και με τους γιατρούς μου, αφού είδαμε ότι αυτό το φάρμακο μού έδινε ζωή, είχαμε την τρελή ιδέα να... εξακολουθήσω να το παίρνω! Και πάλι έπρεπε να πάρω έγκριση από τον ΕΟΦ και νέα έγκριση από το ΙΚΑ». Οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν είχαν προχωρήσει στην έγκριση, ζητώντας κάθε φορά και κάτι άλλο για να εγκρίνουν τελικά τη θεραπεία ύστερα από μήνες...
Συμπαράσταση
Η Αμαλία έγραψε το τελευταίο μήνυμα στο blog στις αρχές Μαΐου. Καθημερινά δεχόταν μηνύματα συμπαράστασης από εκατοντάδες ανθρώπους από κάθε σημείο της χώρας. Ήταν η Αμαλία που έδωσε θάρρος σε ανθρώπους που είχαν παρόμοιες περιπέτειες να μοιραστούν την ιστορία τους. Άλλωστε, αυτός ήταν από την αρχή ο σκοπός της νεαρής γυναίκας: να σταματήσει η παραπάνω κατάσταση να αποτελεί κατεστημένο. «Ήθελα μόνο να δείξω κάποιους τρόπους άμυνας, κι ένας από αυτούς είναι η δημοσίευση τού τι γίνεται».
Στη μνήμη της Αμαλίας, την ερχόμενη Παρασκευή, όλοι οι bloggers θα αφιερώσουν τις σελίδες τους στην «Ημέρα Αμαλίας», με σύνθημα «να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Δέσποινα Κουκλάκη
"Τα Νέα" http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=...29&nid=4839857
