Όπως θα έχετε παρατηρήσει, τώρα τελευταία ασχολούμαι αρκετά με την επικαιρότητα όσον αφορά τα οικονομικά της Ελλάδας και λιγότερο με οτιδήποτε άλλο. Ο λόγος είναι αυτονόητος: Αν καίγεται η γειτονιά σου, σύντομα θα καεί και το σπίτι σου (η πρώτη φορά που το ανέφερα ήταν για τους "φίλους" μας τους Ευρωπαίους), αλλά και για να εκφράσω τις προσωπικές μου θέσεις.
Συνήθως, το έναυσμα μίας ανάρτησης είναι κάποια είδηση ή κάποια αναφορά σε site η blog. Αυτή τη φορά, το έναυσμα είναι η ιστορική πορεία της Αργεντινής προς την πτώχευση, έτσι όπως αποτυπώνεται μέσα από 12 βίντεο μικρού μεγέθους, τα οποία μπορείτε να βρείτε στο τέλος της ανάρτησης.
Αρχικά βρήκα κάποιες ομοιότητες στα γεγονότα της Αργεντινής με αυτά της Ελλάδας. Στην πορεία όμως, ανησύχησα σοβαρά καθώς οι ομοιότητες πληθαίνουν απειλητικά. Αντιλαμβάνομαι πως ακόμα κι αν δύο κράτη κάνουν τις ίδιες λάθος κινήσεις κι ακολουθήσουν παραπλήσια πορεία, το αποτέλεσμα δε θα είναι πανομοιότυπο. Σίγουρα όμως θα είναι παραπλήσιο...
Αλλά ας αναλύσουμε κάποια γεγονότα που ήδη συμβαίνουν στη γειτονιά μας
Αύξηση του μισθοφορικού στρατού.
Να ξεκαθαρίσω πως με τον όρο Μισθοφορικός στρατός αναφέρομαι στους επαγγελματίες οπλίτες και στην αστυνομία.
Από καιρό είχα την απορία... Γιατί να μειώνεται η θητεία; Γιατί αντικαθίσταται σταδιακά από επαγγελματίες οπλίτες; Έχω διαβάσει πως οι έφεδροι οπλίτες κοστίζουν ακριβά στο κράτος, όσον αφορά τη σίτιση, ένδυση και γενικά συντήρησή τους. Δυσκολεύομαι όμως να κατανοήσω πως είναι δυνατόν αυτά τα χρήματα να είναι περισσότερα από τα 1000(;) ευρώ κάθε μήνα που λαμβάνει ένας επαγγελματίας οπλίτης ως μισθό. Άρα αυτό που συμβαίνει είναι να αυξάνονται οι έμμισθοι και να μειώνονται οι έφεδροι. Η μόνη λογική εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι πως οι έφεδροι δεν είναι πλήρως ελέγξιμοι, γιατί αφενός θα τελειώσει κάποια στιγμή η θητεία τους κι αφετέρου η μόνη τιμωρία είναι η φυλακή που συνεπάγεται σε παράταση της θητείας τους. Απεναντίας οι έμμισθοι είναι πλήρως ελέγξιμοι αφού οι ποινές τους έχουν άμεση ή έμμεση επίπτωση και στο μισθό τους. Αν το συνδυάσουμε αυτό με το γεγονός ότι πολλοί νέοι κατατάσσονται σωρηδόν μόνο και μόνο για τη σιγουριά ενός μισθού φθάνει για να επιβεβαιώσει το ότι είναι πλήρως ελεγχόμενοι.
Γιατί αυξάνονται οι αστυνομικές δυνάμεις δυσανάλογα με την αύξηση της εγκληματικότητας; Προκαλεί αυτή η αύξηση κάποιο επιπλέον αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες; Γιατί ας μην ξεχνάμε πως ο σκοπός της αστυνομίας είναι να προφυλάξει τον πολίτη από τους "κακούς" (ας μην αναλύσω τώρα ποιος κρίνει ποιος είναι καλός ή κακός). Στις περιπτώσεις που ως πολίτες χρειαστήκατε τη βοήθεια της αστυνομίας, πόσο καλά ή όχι εξυπηρετηθήκατε; Σίγουρα όχι τόσο καλά όσο οι προσωπικές φρουρές των πολιτικών ή άλλων επιφανών προσώπων. Άρα λοιπόν, ο ρόλος της αστυνομίας μετασχηματίζεται σιγά σιγά και παίρνει το ρόλο της προστασίας των πολιτικών κι άλλων επιφανών προσώπων από τους πολίτες.
Γιατί όμως οι πολίτες να θέλουν να βλάψουν τους πολιτικούς ; Μάλλον γιατί οι πολιτικοί έβλαψαν ή βλάπτουν τους πολίτες και οι δεύτεροι αναζητούν εκδίκηση; Ναι αλλά αυτός είναι ο νόμος της ζούγκλας. Γιατί να μην καταφύγουν οι πολίτες στις νόμιμες διαδικασίες των δικαστηρίων; Μα φυσικά διότι οι πολιτικοί έχουν ασυλία! Κι αν οι πολιτικοί, αφού έχουν ασυλία, χρησιμοποιήσουν την αστυνομία και το στρατό, σώματα τα οποία συντηρούνται εξολοκλήρου από χρήματα των πολιτών, κατά τρόπο αντίθετο με τις προθέσεις και τη θέληση των πολιτών, αλλά κι αντίθετα με τους νόμους του κράτους, τότε τι γίνεται; Χμ... μάλλον ανακαλύψαμε ένα καινούργιο πολίτευμα που ίσως θα πρέπει να το ονομάσουμε Δημοκρατική Δικτατορία. Ένα πολίτευμα που δε διαφέρει και πολύ από την τρέχουσα μορφή του πολιτεύματος.
Μα οι πολίτες τί κάνουν; Γιατί δεν αλλάζουν τους πολιτικούς τους; Εδώ η πρώτη απάντηση ίσως θα έπρεπε να είναι "Γιατί μετά από δέκα χρόνια, κανείς δε θα το θυμάται". Αλλά αν δεν υπάρχουν πλέον αξιόλογοι πολιτικοί, που να ενδιαφέρονται για την πρόοδο της χώρας τους περισσότερο από ότι για το προσωπικό τους συμφέρον; Τότε μάλλον καταλήγουμε σε αδιέξοδο. Αδιέξοδο στο οποίο μάλλον έχουμε συμβάλλει κι εμείς, που νοιαζόμαστε περισσότερο για τον μικρόκοσμό μας (οικογένεια, φίλοι, γονείς κλπ) από ότι για τη γειτονιά μας, την πόλη μας, την κοινωνίας μας.
Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της οικονομίας μιας χώρας είναι η αυτάρκειά της σε αγαθά και υπηρεσίες, ώστε να έχει όσο το δυνατόν τις λιγότερες εισαγωγές. Με το να παράγει τα αγαθά που καταναλώνει έχει διπλό όφελος. Αφενός δεν ξοδεύει χρήμα στις εισαγωγές κι αφετέρου εξασφαλίζει εγχώριες θέσεις εργασίας. Βέβαια στην αλυσίδα παραγωγού-καταναλωτή θα πρέπει όλοι να λειτουργούν με τιμιότητα, γιατί αν χαθεί η εμπιστοσύνη στο ένα ή στο άλλο μέρος της, θα στραφούν σε άλλες λύσεις. Αν οι παραγωγοί αισθανθούν πως πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης ενδεχομένως θα αλλάξουν επάγγελμα. Αν οι καταναλωτές αισθανθούν πως πληρώνουν υπερβολικά θα στραφούν στα εισαγόμενα προϊόντα. Περιττό να πω πως αυτή η αλυσίδα θα πρέπει να έχεις τους ελάχιστους δυνατούς ενδιάμεσους κρίκους. Οι μεσάζοντες ανέκαθεν αποτελούσαν πρόβλημα και στην ποιότητα, και στην ταχύτητα αλλά και στη σχέση παραγωγών-καταναλωτών. Η σημερινή ελληνική πραγματικότητα αποτελείται από μεμονωμένους και δυσαρεστημένους παραγωγούς, που αισθάνονται θύματα εκμετάλλευσης από τους εμπόρους. Αντίστοιχα οι καταναλωτές πληρώνουν πολλαπλάσια χρήματα από το κόστος παραγωγής. Γιατί όμως φτάσαμε εκεί; Γιατί απλά καταστρέψαμε τους συνεταιρισμούς προς όφελος του προσωπικού συμφέροντος. Τα παραδείγματα εδώ πάμπολλα! Και δυστυχώς, παρά το ότι βλέπουμε σχεδόν σε καθημερινή βάση πως όταν βάζουμε το προσωπικό συμφέρον πάνω από το κοινωνικό, μακροπρόθεσμα έχουμε προβλήματα, αποφασίζουμε να γυρίσουμε τα μάτια και να κοιτάξουμε αλλού.
Ένα μεγάλο όμως μέρος των απόψεών μας διαμορφώνεται σε συνδυασμό με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σχολιάσω δύο πράγματα. Αφενός τα media λειτουργούν καθαρά εγωκεντρικά με πλήρη υστεροβουλία κι ως συνέπεια συμβάλλουν στη διαμόρφωση αντίστοιχων πεποιθήσεων (ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ας τους άλλους να κουρεύονται). Κι αφετέρου οι ίδιοι οι πολίτες, που σπανίως μπαίνουμε στη διαδικασία να αναλύσουμε την κάθε "είδηση" πριν αποφασίσουμε να τη δεχτούμε ή να την απορρίψουμε. Έχουμε φτάσει δυστυχώς στο σημείο να μην νοιαζόμαστε καθόλου για το ποιος μας λέει κάτι αλλά και τι μας λέει, αν μας το λέει από την τηλεόραση. Το αποτέλεσμα είναι να εμφανίζεται ο οποιοσδήποτε στην τηλεόραση και να διαμορφώνει απόψεις και trends. Τουλάχιστο θλιβερό. Και φυσικά οι απόψεις που διαμορφώνονται σπανίως (έως ποτέ) δεν είναι υπέρ του κοινού συμφέροντος.
Γιατί ένα κράτος να ιδιωτικοποιεί με κερδοφόρα επιχείρησή του; Αντιλαμβάνομαι πως μπορεί να χρειαστεί χρήματα για "επείγουσες καταστάσεις". Αλλά αν παραιτείται από τις πηγές εισοδήματός σου, τότε ακόμα κι αν μειώσεις τα έξοδα σου στο ελάχιστο, απλά δεν θα έχεις έσοδα! Άρα θα είσαι για πάντα χρεωμένος. Η ιδιωτικοποίηση κρατικών υποδομών είναι εξορισμού λάθος, ειδικά όταν τα "προς πώληση" είναι επικερδείς εταιρίες ή οργανισμοί. Για όσα δεν είναι επικερδή, θα πρέπει ν' αναδιοργανώνονται, ή τουλάχιστο να γίνονται προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση. Κι όταν λέω προσπάθειες εννοώ κι από τα δύο μέρη, οργανισμός-εργαζόμενοι.
Έθιξα πολλά θέματα αλλά να είστε σίγουροι πως μου δημιουργήθηκαν σκέψεις και προβληματισμοί για πολλά περισσότερα. Ας δούμε όμως και τα βίντεο...
http://www.youtube.com/watch?v=9loPiyKm-z8
http://www.youtube.com/watch?v=wZhdcUzGMN0
http://www.youtube.com/watch?v=9ihRp5ffAsQ
http://www.youtube.com/watch?v=6eCeoa1BXtw
http://www.youtube.com/watch?v=jxKy-6kBC84
http://www.youtube.com/watch?v=H68uWFYVPxY
http://www.youtube.com/watch?v=eTN2_4oJxfc
http://www.youtube.com/watch?v=OcYjtUUOoV8
http://www.youtube.com/watch?v=4mX7rPx0SeA
http://www.youtube.com/watch?v=vqOBwLKWlGg
http://www.youtube.com/watch?v=E84mNshGzdA
http://www.youtube.com/watch?v=SJvjHqCl2a4
Τα βιντεάκια τα βρήκα μαζεμένα στο:
http://kafeneio-gr.blogspot.com/2010/04/blog-post_7720.html
13 Απρ 2010
Αργεντινή, Ελλάδα - Βρείτε τις διαφορές
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλιο(α):
Δημοσίευση σχολίου