Δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτει στην αντίληψή μας περιστατικό παραβίασης του εθνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου. Κατά πάγια τακτική, η εκάστοτε κυβέρνηση προσπαθεί να μη δώσει έκταση, ή κάνει τις κατάλληλες κινήσεις προς την αποκλιμάκωση. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω αυτή την πρακτική, καθώς δεν έχω όλα τα απαραίτητα στοιχεία στη διάθεσή μου. Όταν όμως ένα Τουρκικό πολεμικό υποβρύχιο προσεγγίζει τις ακτές της Αττικής, μόλις και μετά βίας 25 μίλια από τη Ραφήνα (40 χιλιόμετρα) και οι εκπρόσωποι του Ελληνικού λαού στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, διαψεύδουν το γεγονός προσπαθώντας να το κουκουλώσουν (αλήθεια γιατί; ), με κάνει να αναρωτιέμαι... Αλήθεια πόσα ακόμα περιστατικά παραβιάσεων δεν έχουμε μάθει; Κι αν με τόση ευκολία διαψεύδονται τόσο σοβαρές παραβιάσεις, μήπως συμβαίνουν (ή έχουν συμβεί) κι άλλα περιστατικά που σχετίζονται με την ελευθερία κι εθνική κυριαρχία της Ελλάδας (πέραν της οικονομικής υποδούλωσης);
Και για να καταλήξω... Αν μπορούσαμε να τοποθετήσουμε τη σημερινή Ελλάδα 70 χρόνια στο παρελθόν, και συγκεκριμένα την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου 1940, με τον πρωθυπουργό να παραλαμβάνει τελεσίγραφο για την παράδοση σε ξένο κατακτητή όλων των στρατηγικών σημείων κι υποδομών της χώρας μας (αυτοκινητόδρομοι, λιμάνια, αεροδρόμια, τηλεπικοινωνίες, πηγές φυσικών πόρων κλπ) πόσο πιθανό είναι να γινόταν αυτό γνωστό σε εμάς χωρίς η πολιτική ηγεσία ν' ακολουθήσει την πάγια πλέον τακτική διάψευσης;
Αλήθεια, πόσα από τα στρατηγικά σημεία και υποδομές της Ελλάδας, μας ανήκουν πλέον;
18 Ιαν 2011
Επικίνδυνα παιχνίδια
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλιο(α):
Δημοσίευση σχολίου