Αισθάνθηκα την ανάγκη να θέλω να τονίσω ιδιαίτερα το συγκεκριμένο ρητό, γι' αυτό και του αφιερώνω το δικό του, αποκλειστικό θέμα. Σκέφτομαι... Άρα υπάρχω! Ακόμα καλύτερα να το φωνάξω με την ελπίδα να δημιουργήσω το κατάλληλο ερέθισμα ώστε να αφυπνιστούν μυαλά που βρίσκονται σε καταστολή.Το δικό μου ερέθισμα για αυτό το μήνυμα, προέκυψε από τη σύλληψη του μυαλού μου να πραγματοποιεί πολύπλοκες σκέψεις (το περιεχόμενο των οποίων ίσως αναρτηθεί σε ξεχωριστό θέμα) ενώ το σώμα πραγματοποιούσε κάποιες βαρετές κι επαναλαμβανόμενες καθημερινές σπιτικές αγγαρείες. Δεν αισθάνθηκα την φυσική μου υπόσταση επειδή εκτελούσα φυσικές εργασίες, οι οποίες παρεμπιπτόντως έχουν και συγκεκριμένο αποτέλεσμα, αλλά από το ότι το πνεύμα βρισκόταν αλλού κι ανέλυε πράγματα και καταστάσεις που δεν σχετίζονταν με κανένα τρόπο με τις πρώτες ή το σχετικό παρόν.
Πόσες φορές δεν αναλωνόμαστε καθημερινά με υποχρεώσεις, δουλειές, άγχος για την επίλυση των προβλημάτων της καθημερινότητάς μας; Άπειρες! Πόσες όμως φορές την ημέρα σκεφτόμαστε και προβληματιζόμαστε πραγματικά, όχι για αυτά που πρέπει (π.χ. να μην ξεχάσω το τάδε ραντεβού ή να πληρώσω τον δείνα λογαριασμό κλπ), αλλά για αυτά που θέλουμε να αναλογιστούμε και ν' αναλύσουμε, με μόνο σκοπό την ικανοποίηση της όρεξης για σκέψη και προβληματισμό. Πράγματα πέρα κι εκτός καθημερινότητας. Το πιο πιθανό, καμία φορά την ημέρα... Ίσως και λιγότερο!
Κάποιοι μάλιστα, εσκεμμένα προσπαθούν να βυθίσουν το μυαλό μας σε έναν διαρκή ύπνο. Ο άνθρωπος που δεν σκέφτεται, είτε γιατί δεν θέλει είτε γιατί δεν προλαβαίνει είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο, είναι άνθρωπος που τελικά δεν μπορεί να κρίνει. Αν θέλεις να κάνεις κάτι που υπό κανονικές συνθήκες θα έβρισκες άλλους ανθρώπους αντίθετους, δεν υπάρχει χειρότερο εμπόδιο από κάποιον που θα σε "ενοχλεί" με τις ερωτήσεις του. Η ερώτηση είναι προϊόν αλλά και τροφή της σκέψης. Δεν μπορείς να σταματήσεις κάποιον σκεπτόμενο, οπότε το best bet σου είναι απλά να μην υπάρχει κάποιος σκεπτόμενος.
Η τηλεόραση είναι η πιο "διαδεδομένη" μορφή υπνωτισμού στις μέρες μας. Παρατηρώ με λύπη καθημερινά ανθρώπους ν' αγοράζουν τηλεοράσεις πολλών ιντσών και να αποβλακώνονται με εξαιρετικά flat και high-tech τρόπο. Δεν είμαι κατά του αντικειμένου που ονομάζεται τηλεόραση, είμαι κατά του τρόπου που χρησιμοποιείται κι από τις δύο πλευρές -πομπός, δέκτης. Σε ιδανικές συνθήκες, ο πομπός πρέπει να στέλνει κάτι χρήσιμο στο δέκτη κι ο δέκτης να το αναλύει πριν το δεχτεί. Δυστυχώς δεν συμβαίνει κανένα από τα δύο! Αυτό που συμβαίνει είναι ο πομπός να στέλνει ακριβώς ότι είναι απαραίτητο ώστε ο δέκτης να χάνει κάθε ικανότητα σκέψης και προβληματισμού.
Το οξύμωρο είναι πως όσοι διαβάζουν ή/ και γράφουν blogs είναι συνήθως σε πνευματική εγρήγορση και είτε θα έχουν σβήσει ή πουλήσει προ πολλού την τηλεόρασή τους είτε θα τη χρησιμοποιούν ελάχιστα, άρα αυτομάτως το παρόν θέμα μπορεί μεν να τους βρίσκει σύμφωνους -Σκέφτομαι άρα υπάρχω- αλλά χωρίς να τους παρέχει κάποια επιπλέον πληροφορία. Αντιθέτως, όσοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή με ένα τηλεχειριστήριο στο χέρι, το πιο πιθανό είναι πως ποτέ δεν θα "ακούσουν τη φωνή" -Σκέφτομαι άρα υπάρχω- παραμένοντας έτσι στην πνευματική απραξία και στην παθητική κι αφιλτράριστη λήψη των άχρηστωνπληροφοριών που παρέχει μια τηλεόραση.
0 σχόλιο(α):
Δημοσίευση σχολίου