Μαζοχισμός ή βλακεία;

Διαβάζοντας στα ΝΕΑ το άρθρο με τίτλο Τα διεθνή ΜΜΕ για τα έκτακτα μέτρα και ειδικά το σημείο στο οποίο αναφέρεται ο Πολ Κολίερ, καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όσο κι αν ενοχλούμαι και θλίβομαι από τα γραφόμενα, δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με όσα λέει. Παραθέτω ένα απόσπασμα:

Η διαχείριση των κρίσεων πρέπει να δίνει στους πολίτες τα σωστά μαθήματα. Η ευθύνη για την ελληνική κρίση βαραίνει αποκλειστικά τους Έλληνες πολίτες – σε μία δημοκρατία αποφασίζουν οι ψηφοφόροι. Εκείνοι ήταν που επανειλημμένως απέτυχαν να αντιληφθούν τα τραγικά οικονομικά λάθη που διέπραξαν οι κυβερνήσεις τους. Στην πραγματικότητα, οι ελληνικές κυβερνήσεις πιθανώς συμπεριφέρθηκαν έτσι γιατί υποψιάζονταν ότι πιο συνετή συμπεριφορά δεν θα ήταν δημοφιλής. Σε αυτή την περίπτωση, οι πολιτικές που κατέστρεψαν την Ελλάδα θα γίνουν περισσότερο, όχι λιγότερο δημοφιλείς.

Πόσες δεκαετίες κάνουμε τα ίδια λάθη; Πόσες φορές έχουμε ξεχάσει τι έγινε στο παρελθόν ώστε να μην το επαναλάβουμε; Πόσες φορές δεν τιμωρήσαμε παραδειγματικά το ένα ή το άλλο πολιτικό κόμμα; Πόσες φορές δεν λουφάξαμε στον καναπέ και είπαμε Ωχ αδερφέ, δε βαριέσαι.... ; Κάνω λάθος; Για δείτε και την παρακάτω ανασκόπηση:


α) Το 1985 οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ «πάγωσαν» τους μισθούς των εργαζομένων και τις συντάξεις των απόμαχων της δουλειάς και μάλιστα με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Ο,τι, δηλαδή, γίνεται και σήμερα! Γιατί δε «σώθηκε» η χώρα;
β) Το 1990 οι κύριοι της ΝΔ επέβαλαν την εισοδηματική πολιτική του 0% + 0%, εκτίναξαν την τιμή της βενζίνης κατά 50 δραχμές το λίτρο και αύξησαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια. Ο,τι, δηλαδή, κάνουν και σήμερα! Γιατί δε «σώθηκε» η χώρα;
γ) Το 1994 ξανάρθαν οι του ΠΑΣΟΚ και εφάρμοσαν «μέτρα σοκ» διότι όπως έλεγαν - και τότε με πρόσχημα το χρέος - «ή η χώρα θα καταπολεμήσει το χρέος ή το χρέος θα αφανίσει τη χώρα». Ο,τι, δηλαδή, λένε και σήμερα! Γιατί, άραγε, δε «σώθηκε» η χώρα;
δ) Το 1996 η «νέα» φουρνιά του ΠΑΣΟΚ, οι «εκσυγχρονιστές» προώθησαν μέτρα «σοκ και δέους», μας ανακοίνωσαν την έλευση της εποχής της «απασχολησιμότητας», ψήφισαν νόμο που έδωσε στους εργοδότες δικαίωμα να επιβάλουν το σύστημα «τρεις μέρες δουλειά - τρεις μέρες ανεργία», γιατί, όπως έλεγαν, χρειάζονταν θυσίες «για να μπούμε στην ΟΝΕ» και να «σωθεί» η χώρα. Ο,τι, δηλαδή, υποστηρίζουν και σήμερα! Γιατί, αλήθεια, ούτε αυτή τη φορά «σώθηκε» η χώρα;
ε) Το 2000, εν μέσω αρπαγής στο χρηματιστήριο και ανεμίζοντας τη σημαία του «δεύτερου κύματος του εκσυγχρονισμού», οι του ΠΑΣΟΚ μάς είπαν ότι απαιτούνται νέες θυσίες, αυτή τη φορά «για να μείνουμε στην ΟΝΕ», για να ικανοποιηθεί το «εθνικό ιδεώδες» των Ολυμπιακών Αγώνων, για να κάνουν το τρελό τους πάρτι οι κάθε λογής «Ζήμενς» ενόψει της Ολυμπιάδας και προώθησαν τα μέτρα «Γιαννίτση - Ρέππα», για να «σωθεί», φυσικά, η χώρα. Ο,τι, δηλαδή, ισχυρίζονται και σήμερα! Αλλά η χώρα πάλι δε «σώθηκε». Γιατί;
στ) Το 2004 ήρθαν οι της ΝΔ, κήρυξαν την «ήπια προσαρμογή» και αμέσως μετά «πάγωσαν» τους μισθούς καθότι έπρεπε να «σωθεί» η χώρα. Ο,τι, δηλαδή, διαπράττουν και οι άλλοι σήμερα! Ομως, ούτε αυτή τη φορά «σώθηκε» η χώρα...

Τα κόμματα εναλλάσσονται αλλά η πολιτική παραμένει η ίδια. Άρα είτε που μας αρέσει αυτή η πολιτική είτε που δίνουμε περισσότερη σημασία στην Τζούλια ή την κάθε Τζούλια παρά στο τι θα ψηφίσουμε.

Άρα μάλλον έχει δίκιο ο κ. Πολ Κολίερ που λέει πως στην Ελλάδα γίνονται περισσότερο δημοφιλείς όσοι καταστρέφουν (ή κλέβουν, καταπατούν, εξαπατούν προσθέτω εγώ).

Socializer Widget By Blogger Yard

SOCIALIZE IT →

Tweet

FOLLOW US →

SHARE IT →